Czwartek, 20 Listopada

Pierwsza Księga Machabejska 2,15-29.

Do miasta Modin przybyli królewscy wysłańcy, którzy zmuszali do odstępstwa przez uczestnictwo w składaniu ofiary.
Wielu spomiędzy Izraelitów przyszło do nich. A Matatiasz i jego synowie zebrali się razem.
Wtedy królewscy wysłańcy zwrócili się do Matatiasza ze słowami: «Ty jesteś zwierzchnikiem, sławnym i wielkim w tym mieście, a powagę twoją umacniają synowie i krewni.
Teraz więc ty pierwszy przystąp i wykonaj zarządzenie króla, tak jak wykonały wszystkie narody, mieszkańcy Judy i ci, którzy pozostali w Jeruzalem, a ty i twoi synowie będziecie należeli do królewskich przyjaciół, ty i synowie twoi będziecie zaszczyceni darami w srebrze i złocie oraz innymi podarunkami».
Na to jednak Matatiasz odpowiedział donośnym głosem: «Jeżeli nawet wszystkie narody, które należą do państwa podległego królowi, słuchają go, odstąpiwszy od kultu swych ojców, i zgodziły się na jego nakazy,
to jednak ja, moi synowie i moi krewni będziemy postępowali zgodnie z przymierzem, które zawarli nasi ojcowie.
Niech nas Bóg broni od przekroczenia prawa i jego nakazów!
Słów króla nie będziemy słuchali i od kultu naszego nie odstąpimy ani w prawo, ani w lewo».
Zaledwie skończył mówić te słowa, pewien Żyd przystąpił na oczach wszystkich do ołtarza w Modin, ażeby złożyć ofiarę, zgodnie z zarządzeniem króla.
Gdy zobaczył to Matatiasz, zapłonął gorliwością i zadrżały mu nerki, i zawrzał gniewem, który był słuszny. Pobiegł więc i zabił tamtego obok ołtarza.
Przy tej sposobności zabił także urzędnika królewskiego, który zmuszał do składania ofiar, ołtarz zaś rozwalił.
Zapałał gorliwością o Prawo, jak to uczynił Pinchas z Zambrim, synem Salu.
Wtedy też Matatiasz zaczął w mieście wołać donośnym głosem: «Niech idzie za mną każdy, kto płonie gorliwością o Prawo i obstaje za przymierzem».
Potem zaś on sam i jego synowie uciekli w góry, pozostawiając w mieście wszystko, co tylko posiadali.
Wtedy wielu spośród ludzi, którzy szukali tego, co sprawiedliwe i słuszne, udało się na pustynię, aby tam przebywać.

Księga Psalmów 50(49),1-2.5-6.14-15.

Przemówił Pan, Bóg nad bogami,
i wezwał ziemię od wschodu do zachodu słońca.
Bóg zajaśniał z Syjonu,
korony piękności.

«Zgromadźcie Mi moich umiłowanych,
którzy przez ofiarę zawarli ze Mną przymierze».
Niebiosa zwiastują Bożą sprawiedliwość,
albowiem sam Bóg jest sędzią.

«Składaj Bogu dziękczynną ofiarę,
spełnij swoje śluby wobec Najwyższego.
I  wzywaj Mnie w dniu utrapienia,
wyzwolę ciebie, a ty Mnie uwielbisz».

Ewangelia wg św. Łukasza 19,41-44.

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim
i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami.
Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd.
Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

Św. Augustyn

„Niech pokój będzie w twoich murach” (Ps 122,7). O Jeruzalem, „wzniesione jako miasto, gdzie mieszkańcy trwają w jedności” (w. 3), pokój w twej sile, pokój w twojej miłości! Ponieważ twoje siła znajduje się w twojej miłości. Posłuchaj Pieśni nad Pieśniami: „Bo jak śmierć potężna jest miłość” (8,6). Co za wspaniałe słowo, bracia! Kto opiera się śmierci? Można opierać się płomieniom, wodom, żelazu, stawić czoła tyranom i królom, ale kiedy nadchodzi śmierć, któż się jej oprze? Nic nie jest silniejsze od niej. Tylko miłość może się mierzyć z jej siłą, można powiedzieć, że miłość jest równie silna, jak śmierć. Ponieważ miłość zabija to, czym byliśmy, byśmy stali się, czym jeszcze nie byliśmy, dokonuje w nas dzieła śmierci. Święty Paweł umarł od tej śmierci. Sam o tym mówił: „Świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6,14) i od tej śmierci umarli ci, którym mówił: „Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,3).
Bo jak śmierć potężna jest miłość. Niech pokój zatem będzie w twojej sile, Jeruzalem, nich pokój będzie w twojej miłości. A dzięki tej sile, miłości i pokojowi „obfitość będzie w twoich wieżach” (Ps 122,7), to znaczy, na twoich wysokościach. Dostatek rozkoszy, niezliczone bogactwa, oto Bóg, który jest jeden, oto Ten, z którym trwają w jedności mieszkańcy tego miasta. To On będzie naszą obfitością w mieście Jeruzalem.